Nadanie imienia Hufcowi ZHP

Pochwalę się najnowszym eksponatem w mojej kolekcji. 

Koperta

To zaproszenie ministra Janusza Wieczorka na uroczyste nadanie oleśnickiemu Hufcowi ZHP imienia "Bohaterskich Lotników Polskich".

Uroczystość odbyła się 7 czerwca 1970 r. na Stadionie Miejskim oraz na stawach.

Do kompletu dołączono okolicznościową naszywkę.

Janusz Wieczorek a Oleśnica

Nie wiem, czy ministra Wieczorka łączyła z Oleśnicą lub z kimś z oleśniczan jakaś więź, czy po prostu pojawił się w historii miasta z racji pełnionego urzędu. A pojawienie to skutkowało nadaniem mu w 1964 r. miana Honorowego Obywatela Miasta Oleśnicy.

8 czerwca 1964 r. wmurował akt erekcyjny pod nowy budynek ówczesnego Technikum Mechanicznego (obecny Zespół Szkół Zawodowych przy ul. Wojska Polskiego).

/źródło olesnica.nienaltowski.net/

Tego samego dnia uczestniczył w oddaniu do użytku odbudowanego Ratusza.

25 października 1967 r. otwarto nowy budynek szkoły, której minister Wieczorek przekazał popiersie Marii Skłodowskiej-Curie dłuta Ksawerego Dunikowskiego https://www.olesnica.nienaltowski.net/Rzezba_Dunikowski.htm

5 czerwca 1971 r. uczestniczył w otwarciu oleśnickiego muzeum.

Podczas otwarcia oleśnickiego muzeum. J. Wieczorek z prawej /źródło olesnica.nienaltowski.net/

Kim był Janusz Wieczorek?

Urodził się 15 października 1910 r. w Brzuzie, pow. węgrowski.

W 1936 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego

Od 1936 do 1939 piastował stanowisko naczelnika Wydziału Prawnego w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. 

W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. został mianowany adiutantem dowódcy batalionu piechoty „Różan”. Od końca września kawalerzysta, dowódca 8 kompanii III batalionu SGO „Polesie". Brał udział w bitwie pod Kockiem pod dowództwem generała Kleeberga. Tam też dostał się do niewoli. Pod koniec października trafił do oflagu VIIA w Murnau, gdzie przebywał do końca wojny. Był uczestnikiem obozowego ruchu oporu. W czasie pobytu w oflagu organizował kursy prawnicze, był współorganizatorem i wykładowcą tajnego nauczania w zakresie uniwersyteckich studiów prawniczych. Tłumaczył na język polski podręczniki prawa z łaciny, rosyjskiego i niemieckiego.

Cała najbliższa rodzina - rodzice, brat wraz z żoną i trojgiem dzieci, siostra z mężem - zostali zamordowani w czasie powstania warszawskiego podczas Rzezi Woli.

Po wojnie powrócił do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. 1948-50 w Biurze Organizacyjnym Prezydium Rady Ministrów. Natępnie wiceprezes Państwowej Komisji Etatów przy Prezesie Rady Ministrów.

Od 1956 r. do czasu przejścia na emeryturę jesienią 1980 r. piastował stanowisko Szefa Urzędu Rady Ministrów. 

W latach 1960-1981 przewodniczący Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Szpitala Centrum Zdrowia Dziecka.

Wiceprzewodniczący Społecznego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie.

Był inicjatorem sprowadzenia prochów generała Kleeberga do Polski i złożenia ich wśród żołnierzy poległych w ostatniej bitwie kampanii wrześniowej na cmentarzu wojennym w Kocku.

Orędownik sprowadzenia do Polski prochów generała Władysława Sikorskiego. Dzięki jego pomocy w 1972 roku sprowadzono do kraju i pochowano na cmentarzu w Zakopanem ciało żony Naczelnego Wodza - Heleny Sikorskiej.

Autor wielu publikacji z zakresu prawa administracyjnego i reform administracyjnych w Polsce. Wszystkie swoje honoraria otrzymane za artykuły, przedmowy oraz z tytułu innych praw autorskich przekazywał na cele społeczne dla potrzebujących wsparcia finansowego dzieci.

Zmarł 30 listopada 1981 r. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Ówczesne władze starały się wpłynąć na rodzinę, aby odstąpiła od zamiaru zorganizowania pogrzebu katolickiego. Nagrobek został ufundowany przez najbliższych, którzy odmówili jego sfinansowania ze środków państwowych.